نمی دونم امشب چندمین شبی یه ک از دست دادمت... نمی دونم چرا داغ نبودنت هیچ وقت سرد نمیشه، نمی دونم و باز به ذهن خسته ام تلنگری می زنم تا شاید یادم بیاد... ک چرا وقت شروع بازی بهت نگفتم ک اگه بردی و قهرمان شدی منو تنها نذاری... قهرمان من،این شبای پر از التهاب داره پوسته ی عشقمون رو می سوزونه.... اما من کنار این همه دلهره باز نشستم و به چشمای قشنگت فکر می کنم .... گرچه اونقدر ازم دور شدی ک روم نمیشه به دلم وعده ی اومدنت رو بدم... قهرمان من،اگه این روزا کنارم بودی برام مهم نبود ک زمان چطوری تک تک رویاهامو جلو چشام دار می زنه. اصلا قرارنبود ک تو نباشی و من باز باشم... من واسه مقابله با این روزهای پرمهیب و تنش دستای تو رو کم دارم... کاش فقط یه بار نوشته هام و بخونی... سخت به معجزه ی نگاهت نیاز دارم....